Twee geboorten
Ik ben verliefd! Ik kan uren naar Kimmo zitten kijken, kijken hoe hij speelt, hoe hij dingen vastpakt, hoe hij zijn speen in zijn mond doet, hoe hij zijn voeten vastpakt, op zijn hoofd probeert te staan, het hele huis door tijgert . . . We hebben tegenwoordig hele gesprekken: hij vertelt wat hij meemaakt in bwabwabwabwa, dat alles nieuw is en spannend, dat de wereld groter is dan hij dacht . . . Dan neem ik hem op schoot en vertel dat er nog veel meer is, maar dat hij nu eerst naar zijn bedje gaat, met zijn speentje en zijn knuffelbeest.
Wat hou ik van zijn kleurrijke wereld! Hij is aanhankelijk en afhankelijk. Ik beschermend en verzorgend. Maar hij mag wel de grenzen opzoeken. O jee! Gevallen! Zoute tranen, een kleine buil op zijn voorhoofd. Mijn hart breekt, maar meer nog ben ik trots dat hij zo onderzoekend en ondernemend is. En terwijl ik druk ben met flesjes, luiertjes en rompertjes voel ik hoe rustig ik van die mutsigheid kan worden!
Vorig jaar februari had ik twee geboortes: Kimmo kwam in mijn leven en ik begon mijn eigen bedrijf. Beide geboortes zetten mij meer dan ooit op de wereld als een vader. Verantwoordelijk voor een nieuw mens en verantwoordelijk voor mijn eigen bedrijf. Met de billen bloot ineens! Ik heb dagelijks het gevoel dat ik me nergens meer kan verschuilen. Niet achter een directeur die geen visie heeft, niet achter een secretaresse die de offerte te laat aanlevert. Maar wat een verrijking! Ik leef nu veel meer vanuit het gevoel dat ik mijn eigen beslissingen neem. Dat gaat, net als bij Kimmo, met vallen en opstaan. Soms lijkt het net zo’n achtbaan aan emoties als ik bij Kimmo zie. Lachen en huilen vlak na elkaar. Blij met een fruithapje of een nieuwe opdracht, en vooral je verbazen over hoe groot de wereld is en wat je daar allemaal in kunt doen. Ondernemen is kinderspel!
Toch is er ook onrust. Het huis wordt te klein, we groeien uit ons jasje. Iets knelt. Soms weet ik niet eens precies wat het is. Soms voelt de wereld grenzeloos en groot, soms ineens voel ik me opgesloten. Opgesloten in hoe ik de dingen altijd heb gedaan, in oude gevoelens. Alsof ik een jas wil uittrekken die ik altijd heb gedragen, die me heeft beschermd tegen regen en wind. Dan wil ik meegroeien met Kimmo, een fris nieuw rompertje aan en alle pannen uit het keukenkastje trekken.
Kimmo tijgert over de drempel, ik lees Jan Rotmans en kijk Tegenlicht. We zijn op zoek naar waar de wereld groot is, naar het nieuwe dat ons inspireert. We weten allebei dat we op zoek zijn, we weten allebei nog niet precies waarnaar.